تیمار خوار

گفت ماهیخوار با ماهی ز دور

خردی و ضعف تو از رنج شناست

اندرین آب گل آلود، ای عجب

وقت آن آمد که تدبیری کنی

ما بساط از فتنه ایمن کرده ایم

هیچ گه ما را غم صیاد نیست

گر بیایی در جوار ما دمی

نیم روزی گر شوی مهمان ما

نه تپیدن هست و نه تاب و تبی

دامها بینم براه تو نهان

تا به ها و شعله ها در انتظار

گر نمی خواهی در آتش سوختن

گر سوی خشکی کنی با ما سفر

گر ببینی ان هوا و آن نسیم

گفت از ما با تو هر کس گشت
دوست

گر که هر مطلوب را طالب شویم

چشمه نور است این آب سیاه

خانه هر کس برای او سزاست

گر به جوی و برکه لای و گل
خوریم

جنس ما را نسبتی با خاک نیست

آب و رنگ ما ز آب افزوده اند

گر ز سطح آب بالاتر شویم

قرنها گشتیم این جا فوج فوج

لیک از بد خواه. ما را ترسهاست

بس که بد کار و جفاجو دیده ایم

بره گان را ترس می باید ز گرگ

با عدوی خود، مرا خویشی نبود

تا بود پایی، چرا مانم ز راه

گر به چنگ دام ایام اوفتم

گر به دیگ اندر، بسوزم زار زار

تو برای صید ماهی آمدی

که چه می خواهی ازین دریای شور

این نه راه زندگی، راه فناست

تا به سر گشته باشی روز و شب

در سرای عمر تعمیری کنی

صد هزاران شمع، روشن کرده ایم

انده طوفان وسیل و باد نیست

بینی از اندیشه خالی عالمی

غرق گردی در یم احسان ما

نه غم صبحی، نه پروای شبی

رفتنت باشد همان، مردن همان

که تو یک روزی بسوزی در شرار

بایدت اندرز ما آموختن

بر نگردی جانب دریا دگر

بشکنی این عهد و پیوند قدیم

تو به دست دوستی، کندیش پوست

با چه نیرو بر هوی غالب شویم

تو نکردی چون خریداران نگاه

بهر ماهی، خوشتراز دریا کجاست

به که از جور تو مخون دل خوریم

پیش ماهی، سیل وحشتناک نیست

خلقت ما را چنین فرمودند

زاتش بیداد، خاکستر شویم

می نترسیدیم از طوفان و موج

ترس جان، آموزگار درسهاست

از بدیهای جهان ترسیده ایم

گردد از این درس، هر خردی بزرگ

دعوت تو جز بداندیشی نبود

تا بود چشمی، چرا افتم به چاه

به که با دست تو در دام اوفتم

بهتر است آن شعله زین گرد و
غبار

کی برای خیر خواهی آمدی